“O, yalnız ağaran tan yerini görüyor / Ben, geceyi de...
Sen, yalnız geceyi görüyorsun / Ben, ağaran tanyerini de...”
Nazım Hikmet
Çağımız, “yeniye övgü” çağıdır...
Yeni olan makbuldür, kıymetlidir, arzu edilirdir...
Yeni olan iyidir, güzeldir, değerlidir.
Yeni, gençtir...
Yeni, umut vaadeder...
Yeni yıla coşku ile girilir. Eski yılın son
haftaları, yeni yıl hazırlıkları ile geçer...
Görmediğimiz onlarca, yüzlerce film varken;
yeni çıkan filmler sorulur DVDcide...
Yeni ev ve araba hayalleri kurulur, yeni bir
hayat hedeflenir...
Çağımız, “yeniye övgü” çağıdır...
***
Yeni bir yıla girdik...
Eskisini kovarcasına gönderdik geldiği yere
ve yenisine kocaman açtık kollarımızı.
Umutlarımız var yeni yıldan,
beklentilerimiz...
Kendimize, ülkemize ve dünyamıza dair
umutlar...
Yeni yılın daha iyi olmasını diliyoruz...
Öyle olabileceğini umuyoruz...
Çünkü “yeni bir yıl” o...
Her şeye yeniden başlamamıza fırsat veren; dokunulmamış,
kirletilmemiş, taptaze bir yıl...
Siyasi partiler, sendikalar, örgütler yeni
yıl mesajları paylaştı...
Yeni sözler verdi, yeni umutlar ekti...
Herkes birbirine güzel dilekler içeren
mesajlar gönderdi, sevdiklerine sarıldı ve karşıladı yeni yılı...
Eskinin yükünü silkinip atarken sırtımızdan,
yeninin hafifletici ferahlığını çekiyoruz içimize...
Yeni doğan bu küçücük yılın gözlerinin içine,
bakıyoruz kocaman beklentilermizle...
***
Çağımız, “yeniye övgü” çağıdır...
Eskiyen ayakkabı atılır, eskiyen araba
satılır...
Eski demek, güçten düşmüş demektir.
Kirlenmiş, yıpranmış, yaşlanmıştır eski...
Eskiden umulacak bir şey yoktur. Eskimiştir o
ve kendine hayrı nadiren dokunur...
Kimse eski olanı istemez...
Herkesin gözü “yeni”dedir...
Parlak, pırıl pırıl ve jan janlı yeni
dururken orada...
Kim bakar ki eskinin suratına?
“Yeniye övgü” çağıdır, çağımız...
***
Eski yıl, hani şu bitirdiğimiz yıl, ne büyük
güçlükler yaşattı bize...
Ölümler, borçlar, krizler, sıkıntılar...
Saymakla bitmez belalar...
Geriye doğru baktığımızda, gördüklerimiz
değil mi bunlar?
Eski olandan kurtulurken, bunlardan da
kurtulmuş mu oluyoruz peki?
Yeni yıla sevinçle girişimiz bu yüzden midir
yoksa?
Oysa şarabın eskisi değil mi makbul olan?
Kişiyi en iyi eski dostu anlamaz mı?
Eski evde ve eski arabada hayat bulmaz mı,
bizi biz yapan anılar?
Eskidikçe yaşananlar eksilir miyiz biz de? Yoksa
eskitmek demek deneyim demek midir biraz?
Geçtiğimiz yılda, geçtiğimiz yıllarda
yaşadıklarımızı biriktirmek; gördüklerimizden öğrenmek; başarısızlıklarımızdan,
acılarımızdan ders çıkarmak değil midir yapmamız gereken?
O halde eski, kurtulacağımız bir olumsuzluk
mudur sadece?
Yoksa yeniye doğru taşımamız gereken bir
parça mıdır bizden?
***
Yeni yıl, ağaran bir tanyeri ise eğer; eski
yıllarımız içinden geçilen uzun bir gecedir belki de...
Bu gecenin içinden geçmeden varmak mümkün
müdür ağaran tanyerine?
Yürüttüğümüz geçmiş mücadelelerin ve
yaşadığımız yenilgilerin; bizi daha da güçlendiren, gelecekteki zaferimize
hazırlık süreçleri olduğunu bilmekle başlıyor belki her şey...
Bugün, eski ile yeninin kavşağında, geçmişin
yorgunluklarını geleceğin kazanımlarına çevirebilecek bir bakışa ihtiyacımız
var belki de...
Hem geceyi hem de ağaran tanyerini görebilen
bir bakışa...
Asaf Halet Çelebi’nin diyalektik kavrayışında
olduğu gibi: “Kocaman bir ağaç görüyorum, ufacık bir tohumda, o ne ağaç ne
tohum, om mani padme hum.”
* Bu yazı 2 Ocak 2013 tarihli Afrika Gazetesi'nde yayınlandı...
AKINTIYA KARŞI
Münür Rahvancıoğlu
Baraka Aktvisti
munur.rahvancioglu@gmail.com
BEĞENDİM.
YanıtlaSil